از حضور پر مهر اساتید و مدیران گروه‌ها تا دل نوشته های ناب اساتید در هفتمین جشنواره قدر استاد

به گزارش روابط عمومی دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران، ۱۳ اردیبهشت ۱۴۰۴ تالار ابن سینا برای هفتمین سال پیاپی میزبان مراسمی صمیمی و بر دل نشسته. اساتید و مسئولین دانشکده از استاد تمام تا دانشیار و استادیار فارغ از هر کسوت علمی و اجرایی برای هفتمین سال است که با تمام توان پای کار تقدیر از اساتید دانشکده پزشکی ایستاده اند و هرچند بسیار سخت اما، تعدادی از اساتید گلستان پزشکی تهران که به واقع چون گلزاری سرشار از گلهای همیشه بهار است را انتخاب و معرفی می کنند.
مراسمی که هر چه در آن می بینی زیبایی است و سرشار از همدلی و همراهی پدرانه و مادرانه و تشویق های پیاپی اساتید با سابقه تر هنگام معرفی اساتید جوان.
بهترین دوربین های عکاسی هم نمیتوانست برق شعف و شادی دکتر قنبری مدیر گروه زنان را هنگام معرفی سه تن از اساتید گروه را به تصویر بکشد.
همراهی و صمیمیت اساتید گروه قلب دیدنی بود وقتی نام اساتید منتخب گروه قرائت می شد.
در کنار همه جلوه‌های شورانگیز این آیین معنوی، دل‌نوشته‌های کوتاه اما ژرف‌ برخی از اساتید فرهیخته، که بر تابلوی افتخار جشنواره نشسته بود، به‌سان برگ‌هایی زرین از کتابی نانوشته، روایتگر سالیان متمادی عشق، صبوری و تعهد در مسیر پرمشقت آموزش و پرورش نسل فردای پزشکی این سرزمین بود.
هر واژه، آینه‌دار دل استادی بود که نه به انتظار پاداش، که به رسم مسئولیت و دل‌سپردگی، چراغ علم را در تاریکنای جهل برافروخته است. به یقین امروز تالار ابن سینا بر خود می بالید که قطعه ای از دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران است وقتی میدید شکوه وطن و سرافرازی فرزندان آن آرزوی اساتید است.
همخوانی و تشویق ایستاده اساتید هنگام اجرای گروه موسیقی دانشجویی به قدری دیدنی بود که گویی فرزندانشان را به تماشا نشسته اند و تشویق می‌کنند.
همراهی خانواده و همسران اساتید برگزیده نیز از دیگر بخش‌های های جالب این جشنواره بود. لحظه‌لحظه‌ی این جشنواره، سرشار از لبخندهای رضایت، نگاه‌های پُرغرور، صمیمیتی بود که میان استاد و دانشجو جاری بود؛ گویی روح احترام و قدرشناسی در آن تالار جاری شده بود و در هر گوشه، شوقی پنهان برای تکریم دانایی شعله‌ور بود.
آری، «قدر استاد» در این هفتمین گام، دیگر تنها نام یک جشنواره نبود؛ بلکه به نمادی بدل شد از فرهنگی نهادینه، از ادای دین به آنان که بی‌هیاهو، اما با تمام وجود، درخت علم را آبیاری کرده‌اند.
و چنین بود که تالار ابن‌سینا، نه فقط میزبان یک مراسم، که گواه لحظاتی ناب از پاسداشت مقام معلم شد؛ لحظاتی که به راستی، بر دل نشسته بود، چرا که از دل برآمده بود.