الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی جَعَلَنَا مِنَ الْمُتَمَسِّکِینَ بِوِلاَیَةِ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ وَ الْأَئِمَّةِ عَلَیْهِمُ السَّلاَمُ/ عید سعید غدیر افضل اعیاد شیعیان مبارک باد.
این بار هم، سفری دیگر، چونان گذشته، و بازگشتی دوباره از آخرین سفر، بی‏ شباهت به گذشته؛ حجه الوداع، برکه اي نزدیک است و حقیقت نزدیک‏تر، در چند قدمی.سیل کاروانیان، خاک سوزانِ حجاز را در می‏نوردند.
تاریخ سالخورده حجاز، گرد زمان بر پلک‏هایش، با چشم‏ های نیمه باز انتظار حماسه‏ای دیگر را می‏کشد و باز هم...امین وحی از پس پرده ‏های غیب، از ورای ابرهای کبودِ آسمان حجاز، از جانب او...امّا این بار با سبزترین پیام، با زلال‏ترین نزول می‏آید « یا ایها الرّسول بلِّغ ما اُنزل إِلَیْکَ من ربک ».
زبان بلیغ رسول در آشوب می‏افتد و باز هم پیامی سبز، حجم وجودش را پر می‏کند : « یا ایها الرّسول بلِّغ ما انزل إِلَیْکَ من ربک»سخت در اندیشه است که چگونه و این بار... پیام دوباره، کاخ اندیشه ه‏ایش را فرو می‏ریزد :« فَاِنْ لَمْ تَفْعَلْ فَما بَلَّغْتَ رسالتَه»دل آشوبه‏اش، زدوده می‏شود و... به خواست رسول، قافله می‏ایستد، درست کنار غدیر، دریاترین برکه، حماسی‏ترین جایگاه تاریخ.
این‏بار حقیقت دین، در قلب صحراهای حجاز، از ورای جهاز شترانی که تا چندی پیش راه به سوی مدینه می‏بردند، بر دیواره ‏های زمان طنین افکن می‏شود.
نوای « من کُنتُ مولاهُ، فهذا علیٌ مولاه » در گوش زمان می‏پیچد.« اللّهم والِ مَنْ والاهُ وَ عادِ مَنْ عاداهُ وَانْصُرْ مَنْ نَصَرَهُ وَاخْذُلْ مَنْ خَذَلَهُ » ؛بارالها، آن کس را که دوستی‏ اش کند، دوست باش و آن کس را که با او دشمنی کند، دشمن شو و آن کس را که یارش باشد، یاری کن و آن که او را خواری خواهد، خوار ساز.
این بار امانت خدا و رسالت رسول، بر دوش علی فرود می‏آید و علی پا بر جای نبی می‏گذارد.علی که امام عشق است و «حقیقتی بر گونه اساطیر» و افسوس که تنها پنج بهار با خنکای عدالت شکفت و افسوس که کوفه نشینانِ بی‏کفایت دچار کفر شدند و قلب دریایی‏اش را شکستند.
رسول خدا صلی الله علیه و آله در خطبه روز غدیر :حاضرین به غایبین برسانند که آخرین امامان، «مهدی» است که از صلب علی علیه السلام می‌باشد.و در روزهاي واپسين عمر پيامبر ساقي كوثر ز دست مصطفي ساغر گرفت و ما مانديم و بار امانتش.......
مولای ما نمونهء دیگر نداشته است اعجاز خلقت است و برابر نداشته است
وقت طواف دور حرم فکر می کنم این خانه بی دلیل ترک برنداشته است 
دیدیم در غدیر که دنیا به جز علی آیینه ای برای پیمبر نداشته است
سوگند می خورم که نبی، شهر علم بودشهری که جز علی در دیگر نداشته است
 طوری ز چارچوب در قلعه کنده است انگار قلعه هیچ زمان در نداشته است
 یا غیر لافتی صفتی در خورش نبود یا جبرِِییل واژهء بهتر نداشته است
 چون روز روشن است که در جهل گمشده است هر کس که ختم نادعلی بر نداشته است
 این شعر استعاره ندارد برای او تقصیر من که نیست برابر نداشته است