این بار هم، سفری دیگر، چونان گذشته، و بازگشتی دوباره از آخرین سفر، بی شباهت به گذشته؛ حجه الوداع، برکه اي نزدیک است و حقیقت نزدیکتر، در چند قدمی.سیل کاروانیان، خاک سوزانِ حجاز را در مینوردند.تاریخ سالخورده حجاز، گرد زمان بر پلکهایش، با چشم های نیمه باز انتظار حماسهای دیگر را میکشد و باز هم...امین وحی از پس پرده های غیب، از ورای ابرهای کبودِ آسمان حجاز، از جانب او...امّا این بار با سبزترین پیام، با زلالترین نزول میآید « یا ایها الرّسول بلِّغ ما اُنزل إِلَیْکَ من ربک »زبان بلیغ رسول در آشوب میافتد و باز هم پیامی سبز، حجم وجودش را پر میکند : « یا ایها الرّسول بلِّغ ما انزل إِلَیْکَ من ربک»سخت در اندیشه است که چگونه و این بار... پیام دوباره، کاخ اندیشه هایش را فرو میریزد :« فَاِنْ لَمْ تَفْعَلْ فَما بَلَّغْتَ رسالتَه»دل آشوبهاش، زدوده میشود و... به خواست رسول، قافله میایستد، درست کنار غدیر، دریاترین برکه، حماسیترین جایگاه تاریخ.اینبار حقیقت دین، در قلب صحراهای حجاز، از ورای جهاز شترانی که تا چندی پیش راه به سوی مدینه میبردند، بر دیواره های زمان طنین افکن میشود.نوای « من کُنتُ مولاهُ، فهذا علیٌ مولاه » در گوش زمان میپیچد.« اللّهم والِ مَنْ والاهُ وَ عادِ مَنْ عاداهُ وَانْصُرْ مَنْ نَصَرَهُ وَاخْذُلْ مَنْ خَذَلَهُ » ؛بارالها، آن کس را که دوستی اش کند، دوست باش و آن کس را که با او دشمنی کند، دشمن شو و آن کس را که یارش باشد، یاری کن و آن که او را خواری خواهد، خوار ساز.این بار امانت خدا و رسالت رسول، بر دوش علی فرود میآید و علی پا بر جای نبی میگذارد.علی که امام عشق است و «حقیقتی بر گونه اساطیر» و افسوس که تنها پنج بهار با خنکای عدالت شکفت و افسوس که کوفه نشینانِ بیکفایت دچار کفر شدند و قلب دریاییاش را شکستند.رسول خدا صلی الله علیه و آله در خطبه روز غدیر :حاضرین به غایبین برسانند که آخرین امامان، «مهدی» است که از صلب علی علیه السلام میباشد.و در روزهاي واپسين عمر پيامبر ساقي كوثر ز دست مصطفي ساغر گرفت و ما مانديم و بار امانتش......مولای ما نمونهء دیگر نداشته استاعجاز خلقت است و برابر نداشته استوقت طواف دور حرم فکر می کنماین خانه بی دلیل ترک برنداشته استدیدیم در غدیر که دنیا به جز علیآیینه ای برای پیمبر نداشته استسوگند می خورم که نبی، شهر علم بودشهری که جز علی در دیگر نداشته استطوری ز چارچوب در قلعه کنده استانگار قلعه هیچ زمان در نداشته استیا غیر لافتی صفتی در خورش نبودیا جبرِِییل واژهء بهتر نداشته استچون روز روشن است که در جهل گمشده استهر کس که ختم نادعلی بر نداشته استاین شعر استعاره ندارد برای اوتقصیر من که نیست برابر نداشته است